Het is alweer een tijdje geleden dat er hier nog iets verscheen. Pépé heeft het wat druk gehad, niet enkel met eigen kleinkinderen maar ook… als kleinkind ooit geweest. Oude papieren leidden tot een verhaal waartoe de eigen pépé (en ook wel een beetje de andere grootvader) zonder het te weten heeft bijgedragen. Voor veel inwoners van Europa was de eerste helft van de twintigste eeuw een periode van proberen overleven. Tweemaal vier jaren oorlog brachten dood en vernieling in bijna elke familie. Miljoenen jonge mensen werden tegenover elkaar gezet met als enige optie te doden of gedood te worden door niets ontziende machthebbers belust op gebiedsuitbreiding en een waanzinnige drang naar wereldheerschappij. Scholen, leerprogramma’s en vrijetijdsactiviteiten werden ingezet om met nationalistische propaganda handig andere volkeren als schuldigen aan te wijzen en verantwoordelijk te stellen voor de miserabele omstandigheden waarin de vaak onwetende eigen bevolking zich bevond. Wie zich de macht toe-eigende schoof handig creatieve interpretaties naar voren van de representatieve democratie. Op die wijze zorgden ze ervoor zelf representanten te zijn of te kiezen, niet van de kiezers, maar van hun eigen belangen.
Tijdens de rest van de twintigste eeuw en de eeuw waarin we vandaag leven veranderde er weinig voor wie in armoede leeft. De meer agressieve doders en vernielers zijn misschien minder aan het werk in het Westen van Europa, maar ze zijn erg actief op vele plaatsen van de wereld. En het gaat nog steeds om gebiedsuitbreiding, toe-eigening van grondstoffen en rijkdom, waanzinnige drang naar wereldheerschappij.
Toch waren er ook de anderen in die eerste helft van de twintigste eeuw: de humanisten, de pacifisten, diegenen die van de school een plaats van ontdekking en verwondering maakten. Diegenen die de anderen niet met wapens wilden vernietigen of overtuigen maar hun stem lieten horen. Diegenen die met onderzoek en coöperatie de universele mensheid voorstellen en niet de locale heldenverering waarvan arrogante machthebbers zo gemakkelijk gebruik maken. Ze zijn er ook vandaag, zowat overal ter wereld.
Loden Tijden is een verhaal over die eerste helft van de twintigste eeuw, grotendeels voor mij uitgetekend door mijn grootvaders. Het is een poging mijn kleinkinderen, wanneer ze wat ouder zijn, te helpen na te denken over wat toen was en nu nog is en over de keuzes die we elk individueel maken. Het is ook het zevende deel van de Magister-Auctor sage op de webstek Pépé Pascal. Grootvaders vertellen nu eenmaal verhalen aan hun kleinkinderen die hen ooit door hun grootvader werden verteld…
Tijdens de rest van de twintigste eeuw en de eeuw waarin we vandaag leven veranderde er weinig voor wie in armoede leeft. De meer agressieve doders en vernielers zijn misschien minder aan het werk in het Westen van Europa, maar ze zijn erg actief op vele plaatsen van de wereld. En het gaat nog steeds om gebiedsuitbreiding, toe-eigening van grondstoffen en rijkdom, waanzinnige drang naar wereldheerschappij.
Toch waren er ook de anderen in die eerste helft van de twintigste eeuw: de humanisten, de pacifisten, diegenen die van de school een plaats van ontdekking en verwondering maakten. Diegenen die de anderen niet met wapens wilden vernietigen of overtuigen maar hun stem lieten horen. Diegenen die met onderzoek en coöperatie de universele mensheid voorstellen en niet de locale heldenverering waarvan arrogante machthebbers zo gemakkelijk gebruik maken. Ze zijn er ook vandaag, zowat overal ter wereld.
Loden Tijden is een verhaal over die eerste helft van de twintigste eeuw, grotendeels voor mij uitgetekend door mijn grootvaders. Het is een poging mijn kleinkinderen, wanneer ze wat ouder zijn, te helpen na te denken over wat toen was en nu nog is en over de keuzes die we elk individueel maken. Het is ook het zevende deel van de Magister-Auctor sage op de webstek Pépé Pascal. Grootvaders vertellen nu eenmaal verhalen aan hun kleinkinderen die hen ooit door hun grootvader werden verteld…