A arrogância dos donos do dinheiro e a covardia de muitos homens e mulheres intitulando-se de político, enquanto não são mais do que tristes porta-vozes das modernas oligarquias com o nome de partido político, estão outra vez a retroceder frente às medidas urgentes em relação às alterações climáticas. Os porta-vozes de quem detém a riqueza só protegem os números Bloomberg e encontram nos porta-vozes das oligarquias modernas dóceis seguidores. Estes ouvem a falácia ao qual é dado o nome de lobbying, uma palavra chique para designar o incomensurável individualismo e o total desprezo para quem não lhes rende dinheiro já hoje da esfera alta.
Quem se diz político sem pensar na polis está certamente a sonhar em como seria mais fácil mandar sem a farsa da eleição democrática que lhes obriga a bem gerir a ignorância. Logo há quem fala da instalação do poder central levando um dia à libertação dos povos oprimidos, mantendo o poder. Outros com menos rodeios dizem simplesmente que querem mandar pela mão dos donos do dinheiro e não seguindo o poder do conhecimento generalizado. Desde há séculos tudo fazem quando alguém ouse sugerir ser mais interessante para a humanidade enveredar para o conhecimento do que para o lucro a curto prazo. Para eles, o conhecimento só pode servir o grupo restrito que se auto-elegeu dono do mundo recorrendo ao subterfúgio do uso de linhas hereditárias. Ele foi sempre cortado aos súbditos enquanto for necessário alimentar a farsa democrática onde ainda existe. Para eles, o conhecimento só serve quando reinterpretado em beneficio do individualista que detém meios, dinheiro e o poder coercivo que daí advém.
Entre a industria de guerra e a indústria do turismo que leva ignorantes a embarcar na fotografia de selfies frente ao afundamento da tundra, hoje a industria europeia do transporte individual conseguiu vencer mais uma vez. Alteraram directrizes em seu favor podendo continuar a levar os muitos ignorantes fieis compradores de cada vez mais veículos para uso individual a poluir. Conseguiram até sugar dinheiro público para ajudar com prémios de compra os incautos ignorantes individualistas.
Os donos do mundo não têm filhos, não têm netos, não se importam. Ou será que estão mesmo convencidos a solução final consistir na transformação da Estação Espacial em Elysium onde só eles terão acesso, adquirindo lá a vida eterna?
O que fazer? Andar a pé, de bicicleta? Recusar o transporte individual motorizado e exigir transporte colectivo?
Como se disse, já em 1970, o tempo escasseia.

In 1899 sprak onderwijzer Edward Peeters over zijn moeilijkheden met de plaatselijke schooldirecteurs en de inspectie die zijn klas niet ordelijk genoeg vonden. Het probleem was dat hij, zoals hij zelf zei, niet van de zitenluister-klas hield zoals hij zelf zei, en liever een actieve klas wilde. Hij had interesse voor Abbotsholme en Bedales. Hijzelf werkte in het stedelijk onderwijs en had niet de vrijheid die de particuliere colleges hadden. Hij had bewondering voor Ligthart en voor de Rein Leven beweging in Nederland en de Lebensreform in Duitsland. Beide bewegingen verdedigden betere voeding, liefst vegetarisch, en meer beweging.
Wanneer Peeters in oktober 1909 het Minerva-tijdschrift lanceert met de medewerking van Ferrière en andere voorlopers van de Nieuwe Schoolbeweging heeft hij het vooral over de actieve klas. Het tijdschrift publiceerde gelukwensen  vanwege Prins Albert, toekomstige koning van België. Na de eerste wereldoorlog poogde Peeters de actieve klas in het publiek onderwijs verder uit te bouwen maar hij werd voortdurend tegengewerkt.
Ondertussen had de Internationale Liga voor het Nieuwe Onderwijs (LIEN) ook in België zijn aanhang. Onder de leden zien we weerom vooral leerkrachten en pedagogen die particuliere instellingen. Uiteraard is onder ons de naam Ovide Decroly bekend.
Het Belgische leerplan van 1936 houdt rekening met de ervaring van Decroly en er zijn concrete voorstellen in om de klas actiever te maken. Nogmaals is er officieel aandacht om de kinderen minder tot zitten en luisteren te verplichten. Na de tweede wereldoorlog wordt dit leerplan terug opgenomen, maar in het openbaar onderwijs is er veel tegenstand tegen de actieve klas en over gezonde voeding wordt zelfs niet meer gesproken. Tijdens de tweede helft van de twintigste eeuw maken ondermeer leden van LIEN en onderwijzers die onderdak vinden in organisaties zoals AKO of WERP de actieve klas mogelijk dank zij een geheel aan technische en conceptuele middelen. Vandaag vinden we in sommige scholen van het gemeenschapsonderwijs pedagogische modellen die de zitenluister-klas niet nodig hebben om kinderen het leerplan te laten doorlopen.
En toch wordt vandaag nog steeds gewezen op het feit dat teveel kinderen te lang moeten stil zitten in de klas en dat vele scholen niet voldoende gezonde voeding aanbieden.
Ik weet niet gedurende hoeveel decennia men kan volhouden dat het om een teken des tijds gaat. Volgens mij gaat het om de voort durende onwil van wie bestuurlijke macht heeft, in het land, in de school en in de klas, om te breken met de routines van de armenscholen van Lancaster of La Salle en de actieve klas als werkomgeving voor schoolkinderen mogelijk te maken.

Ancien instituteur en zone périphérique de Lisbonne, je suis tout à fait d’accord que l’éducation sexuelle à l’école doit être object de grand dialogue avec les interessés. Ayant à l’époque une classe coopérative et pratiquant la pédagogie institutionnelle, cette année de 2001 j’explica aux parents que trois filles voulaient faire un travail au sujet des enfants-mères. J’assura une information qui ne dépassasse pas la curiosité des enfants.
Pas par hasard, de la présentation du travail  j’ai gardé les notes qui suivent.
“Après avoir confirmé que le baiser français ne rend pas enceinte, contrairement aux relations sexuelles, mais que l’on peut l'empêcher, il y a quelques questions intéressantes :

• Les bébés des enfants-mères sont-ils autorisés à aller à l'école ?
• Les mères de ces bébés sont-elles encore autorisées à aller à l'école ?
• Que se passe-t-il lorsque leurs pères les jettent dehors ?
• Peuvent-elles s'occuper elles-mêmes de leur bébé ?

Et quelques informations:

• Ma mère avait 14 ans lorsqu'elle a eu ma sœur aînée, ma sœur avait déjà 15 ans lorsqu'elle a eu ma nièce.
• Ma mère avait 15 ans quand je suis né. Ma nièce a eu un enfant quand elle avait 13 ans, il était de son frère, puis elle a épousé un homme qui ne l'aimait pas et puis elle a eu deux autres enfants.
• Les enfants-mères peuvent-elles mourir ?
  
• Ma tante n'est pas morte, mais elle est candi, dica…, oh je ne peux pas prononcer le mot (handicapée ?), oui, c'est ça !
• Vous savez, L. avait deux amantes, une blanche et une noire. Il a eu un bébé avec la blanche mais ils ne sont plus ensemble car il préfère l'autre. Mais elle s'en fichait, elle avait déjà trouvé quelqu'un d'autre à aimer.

Lors de la présentation du projet, les filles expliquent qu'elles ont découvert qu'il existe des maisons spéciales pour aider les mères-enfants et pour les accompagner pendant la grossesse et après l’accouchement."

Notre conclusion générale fut que montrer que l’on aime bien une collègue ou un collègue peut être fait de façon délicate mais que mieux vaut-il attendre que l’on soit adultes pour faire des bébés. Les filles intéressés eurent quelques 5 heures de travail au long de quatre semaines pour s’occuper de leur projet. Quelques peurs disparurent, et nous abordions les questions que la classe considera les plus importantes lors d’une heure de présentation.
Sans drame, ni exagères le sujet fut traité, comme d’autres concernant migration, racisme, la religion, le vole et la relation avec la police, toujours en respectant les limites de compréhension de qui à 8 ou 9 ans. Prendre position était possible, imposer sa position aux autres non.
Difficile? Oui. Nous n’avons jamais dit que le métier est facile…

While the radio continues to report armed conflicts and natural disasters, other information also seeps into the living room. Some of that information seems once more to give evidence of the tense societal relationship between groups of people and institutions and the specific institution society has chosen to provide schooling and part of education to its children.
Sometimes tensions have to do with politicians or powerful rulers imposing their will. But sometimes it also has to do with people guided to not accept a rational or humanistic approach to science. And it is likely that parents' refusal to accept certain items inscribed on a curriculum has much to do with the lack of dialogue that results from taking inflexible positions most of the time by the central administration. Countries periodically even experience “school battles”, that battle between secular and religious rulers trying to impose their influence on other parts of the population or on the whole nation going that far war is invoked as a mean to obtain results. It takes courage to keep the dialogue going. I think of part of a speech by Jaurès in 1903 to the students graduating from high school in Albi, during the graduation ceremony: “Above all, let no one accuse us of lowering or irritating courage. Humanity is cursed if to show courage it is condemned to kill eternally. Courage today is not about keeping the dark cloud of war over the world, a terrible but dormant cloud, which we cannot always desire to break out on others. Courage is not leaving in the hands of force the solution of conflicts that reason can resolve; because courage is the exaltation of mankind and this is its abdication. Courage for all of you, courage of all hours, is to endure without flinching the trials of all kinds, physical and moral, that life lavishes. Courage is to be at the same time and whatever the profession, a practitioner and a philosopher. Courage is to understand one's own life, to clarify it, to deepen it, to establish it and to coordinate it with general life. Courage is seeking the truth and telling it; it is not to submit to the law of the triumphant lie that passes, and not to echo, with our soul, our mouth and our hands, the imbecile applause and the fanatical roar.”
Not so far away in space and thirty years away in time Célestin Freinet was forced to leave his work after a part of the local population, led by the mayor, furiously opposed his pedagogical approach, which was apparently ahead of its time and opposed to dogmatism the furious population aimed. He would even have shown a revolver in an attempt to protect his pupils.
It takes courage to refute dogmatic positions in dialogue.

Pouco a pouco o ano escolar arranca e vejo na rua crianças com grandes sorrisos a caminho da escola e outras com um rosto que mostra a melancolia da “liberdade perdida”. Podemos, claro, questionar que liberdade perdida, originada como. Será ela a liberdade de não estar sujeito a um sem fim de tarefas nas quais as crianças não encontram sentido, ou será ela uma falsa liberdade que advém da ignorância que esta escola de tarefas sem sentido lhes depositou? A preocupante liberdade de ter sido deixado a não saber?
Vejo as outras crianças indo alegremente em direção ao local de saber, de encontro com os amigos e com quem lhes apoia na concretização do projeto de aprendizagem de que são importante co-autor: para este projeto têm a cooperação das outras crianças e dos adultos, estando elas disponíveis para cooperar com todos e todas quando solicitadas porque são consideradas pessoa.
Delírios meus? Penso encontrar em palavras de Dewey elementos para apoiar a demanda para esta escola acolhedora que chama a si os projetos de aprendizagem de todos os seus aprendentes, sobretudo os das crianças, mas também os dos adultos que se sabem responsáveis. Estes adultos não permitem que o seu deslumbre pela capacidade das crianças os faça cair na armadilha de deixar as crianças se governar a si próprias. Com essa premissa o pensamento de Dewey, evocado por um dos seus biógrafos, Westbrook, continua a ajudar: "primeiro, ele considerava que a democracia é um ideal ético e não apenas uma disposição política. Em segundo lugar, ele julgava a participação, e não a representação, ser a essência da democracia. Terceiro, ele insistiu na harmonia entre a democracia e o método científico: comunidades de investigação sempre em expansão e autocríticas, operando com base em princípios pragmáticos e revisando constantemente as suas crenças à luz de novas evidências, forneceram a Dewey um modelo para a tomada de decisão democrática. .. Por fim, Dewey apelou à extensão da democracia, concebida como um projeto ético, da política à indústria e à sociedade".
Que bela proposta para a instituição escola encarregada pela sociedade de cuidar da educação dos seus membros mais novas. Que proposta tão mal compreendida por quem, não sei se conscientemente ou inconscientemente, faz colaboração sinónimo de cooperação, instrução sinónimo de educação e formação cívica sinónimo de cidadania.
Talvez é boa altura para interpretar os rostos das crianças e abrir para o diálogo; abrir caminho para o projeto ético de que fala Dewey. Posso sugerir abrir à cooperação de todas as crianças sendo elas importantes portadoras dos projetos futuros?

Het is niet dat de inspiratie plots verdwenen is of dat de transpiratie plots ophield. Nee. De transpiratie is er nog altijd. En niet zozeer omwille van de buitentemperatuur. In de streek van Portugal waar ik woon ligt die op dit ogenblik een stuk lager dan in de streek van Belgie waar ik van afkomstig ben. Ik verlegde de transpiratie terug naar het opzoekingswerk voor het volgende deel van de Magister-Auctor saga. De bedoeling is eraan te beginnen schrijven na mijn volgende nakend bezoek aan de Belgische kuststreek en de in Engeland wonende kleindochter. De inspiratie is deels mee verhuisd en stelt zich ter beschikking van de oude en de nieuwe personages die mijn suggesties die uit mijn lectuur voortkomen langzaam in zich opnemen en de bladzijden beginnen te bevolken.
Tussendoor dient de inspiratie ook het bezoek van een van de kleinzonen. Die vond het niet zo leuk vond dat de opvang op school tijdens deze dagen die vooraf gaan aan de officiële start van het schooljaar in een ander lokaal verloopt, omdat de laatste hand wordt gelegd aan verbouwingswerken. Hij brengt liever tijd door met pépé dan met enkele volwassenen en kinderen die niet direct tot zijn gewone schoolwereld behoren. Dus halen we samen het personeel van de speelgoed hoeve uit en laten we de auto’s de hele verdieping rondrijden. Dat wordt afgewisseld met het samen bereiden van ons middagmaal en onze tussendoor snacks. Daarbij is gezamenlijke inspiratie en creativiteit een welkome factor om de avonturen van het speelgoed en de smaak van de snacks aantrekkelijk te maken. Daarbij praat mijn kleinzoon over alles en nog wat. Over hun vakantie-avonturen, over zijn meest geliefde tekenfilmfiguren van het ogenblik, een familie poezen, waar zijn moeder en zijn tante ook al zo gek van waren toen ze iets ouder waren dan hij nu is.
Verder kreeg ik een oproep van mijn andere kleinzoon om op zoek te gaan naar een boek. Hij vond er een moderne versie van in de kleuterschool en waarvan zijn mama zei dat er hier een oorspronkelijke druk was. Hij vond dat nieuwe verhaal zo leuk dat hij het persé die zelfde avond als voorleesverhaal wilde. Dus ging er ook wat transpiratie naar het zoekwerk. De inspanning werd beloond met een grote glimlach, toen mijn kleinzoon de deur weer uitging, boek onder de arm geklemd. Transpiratie en inspiratie zijn dus nooit ver weg, maar met multi-tasking kan ik niet overweg. Of zoals een vriend aan mijn kleinzonen zei: “Wat leuk is bij jullie pépé is dat alles er wat trager verloopt.” En dat vindt ik zelf ook een leuke gedachte.
De inspiratie heeft er baat bij, en je transpireert er minder van.